De natuur als spiegel Wat we van slakken kunnen leren

Als het regent, komen de slakken tevoorschijn.

Ze glijden langzaam over de natte grond, voorzichtig, kwetsbaar, zichtbaar.

Niet bij droogte of fel zonlicht, maar juist als de wereld even stil en zacht lijkt te worden.

En telkens als ik ze zie, denk ik: zijn wij mensen eigenlijk zo anders?

We leven veelal ‘in ons huisje’. Druk in ons hoofd, beschermd door patronen, rollen en verwachtingen.

Maar zodra het een beetje gaat regenen – figuurlijk dan – komen we dichter bij onszelf.

Een periode van twijfel, verdriet, verandering of gewoon… even niets.

Juist dan durven we eerlijker te kijken. Naar binnen. Naar buiten.

Wat doet ertoe? Wat niet meer?

De slak draagt haar huis op haar rug. Wij ook.

Ons verleden, onze overtuigingen, onze verhalen.

En toch beweegt ze.

Langzaam, zonder haast, maar wel vooruit.

Ik geloof dat we veel van de slak kunnen leren.

Dat zachtheid geen zwakte is. Dat traagheid ruimte schept.

Dat je niet alles achter je hoeft te laten om in beweging te komen.

Je mag alles meenemen – als je het maar bewust doet.

En jij? Wanneer kom jij naar buiten?

Wanneer laat jij je raken, in plaats van je te verstoppen?

Wanneer neem jij de tijd om stil te staan, zodat je daarna weer kunt bewegen?